31 Mayıs 2007 Perşembe

...Öyleyse Yokum

Hep maviydi. Nereye giderse gitsin mavi. Bazen koyu mavi, bazen açık mavi. Bazen siyahtan bir ton açık, bazen beyazdan bir ton koyu ama hep mavi.

Başka renkler olmalıydı bu evrende. Aramaya koyuldu onları. Kayıp dünyanın kayıp renklerini. Ama nereye gittiyse karşılaştığı şey hep sonsuz bir mavilikti. Kime sorarsa sorsun aldığı cevap masmaviydi. Umutları tükenmeye başladı. Ne yapacağını bilemez oldu. Bu mavilik onu çıldırtacaktı. Çıldırmaya yaklaştıkça mavilik daha da yoğunlaşıyordu. Gözlerini kapamayı denedi. Siyah maviden de beterdi. Açtı. Mavi siyahtan da beterdi. Dönüşü olmayan bir noktaya yaklaştığını hissediyordu. Çok kısa bir zaman sonra o noktayı da geçti. Artık kendini bile hissetmiyordu. Sadece mavilik vardı.

Düşünen bir balık için hayat zordu...

2 yorum:

Unknown dedi ki...

egomaster bey tebrik ederim sizde yetenek var yazmaya devam

Adsız dedi ki...

Zaman zaman hep düşündüm. Düşünmek denebilir mi buna, bilmiyorum, hani durup dururken zihinde parıldayan bir görüntü, bir sözcük, bir imge, bir ses, işte hep öyle oldu, sayısız resim silindi zihnimde, ama o kaldı hep en derin anı olarak. Şimdi, bunca zaman sonra o resimlerin hepsi sisli, kim bilir ne kadar değişti, bana ondan kalanların tümü hüzünlü imgeler.Yine de o imgelerin içinde, gece yatağımda dönerken, birdenbire ona dokunmak, çocuk yüzündeki o ağır anlamı görmek geliyor içimden. Bazen bir düşte çıkıyor karşıma, yada bir cam pırıltısında ne yapsam unutamıyorum verdiğim acıyı, hayatta tanıdığım ilk ve tek masumiyeti unutamıyorum.
Düşünen bir insan için de hayat zormuş......